Fietsreizigers

Het was een enerverende dag. En nacht eigenlijk ook. De buurman, die DJ, bleef tot zeker twee uur buiten zitten, samen met zijn twee vrouwen die giechelden voor vier. Achter mij lag het Chinese leger te snurken en dat alles deed me besluiten om de oordoppen maar in te doen. Dat ging goed tot een uur of zes. In het gebouw naast de camping gaat dan een autoalarm af en er komt niemand om het uit te doen. Om zeven uur gaan we er maar uit. Er is al veel leven op de camping. De Chinezen staan te badmintonnen en de DJ bereidt zich voor op weer een dagje draaien. Als ik de tent inpak begint het weer te drizzelen, maar dat is de enige regen die we vandaag zien. We ontbijten bij een picknickbank en fietsen dan weg. Langzaam wordt het geluid van het autoalarm minder als we de eerste helling opfietsen.
En hellingen op fietsen doen we veel vandaag. Want het gaat de hele dag op en neer, heel erg vermoeiend.
Maar onderweg zijn er ook veel leuke dingen. We fietsen even langs Avondale house maar dat stelt niet veel voor. En daarna komen we bij 'The meeting of the waters". Op deze plek komen twee riviertjes bij elkaar en dit heeft de dichter Thomas Moore geïnspireerd tot de volgende woorden:

There is not in the wide world a valley so sweet
As that vale in whose bossom the bright waters meet
Oh, the last rays of feeling and life must depart
Ere the bloom of that valley shall fade from my heart

Het is inderdaad een mooi plekje en omdat we zo vroeg zijn, is er verder niemand. Er ligt ook een cache die we snel vinden en er is een ballaun stone. Dat is een steen met een natuurlijk uitgeholde kom. Saskia voelt er ook nog positieve energie, dus het is helemaal goed daar. Met spijt in het hart gaan we weg, maar ook omdat de weg daarna weer steil omhoog gaat.
Een stukje verder komen we in Aughrim. Dat is al jaren het schoonste dorpje van Ierland maar dat kan ook gemakkelijk want de meeste Ieren gooien, volgens mij, alles op straat. Hier is het in elk geval heerlijk schoon en we genieten van een koffie langs het water.
Daarna gaat het verder en door het vele klimmen gaat het verschrikkelijk langzaam. Als we klimmen in de laagste versnelling, fietsen we maar zes kilometer per uur. En dat schiet niet echt op. Om twaalf uur hebben we nog maar 23 kilometer gedaan. En we moeten er 89 vandaag. Moeten? Ja, we moeten want ik heb een hostel geboekt en ik vind het lullig om daar niet op te komen dagen. Als ik extrapoleer, dan komen we daar na negenen aan. Best laat.
Gelukkig volgt er een redelijk vlak stuk waardoor we wat kilometers kunnen maken. Ze verdubbelen we onze afstand in anderhalf uur. Maar daarna begint het klimmen en dalen weer. Het wordt toch nog laat.
Het landschap maakt veel goed. Omdat we hoger komen zijn de uitzichten prachtig. Het is inmiddels volop zon, dus dat zit ook goed. Maar het wordt wel steeds later en later. Ook omdat we nog twee andere caches doen en natuurlijk regelmatig pauzeren. Want anders is het helemaal niet vol te houden. 
Uiteindelijk komen we tegen zevenen in de buurt van het hostel. Het blijkt aan het einde van een steenslagpad in "The middle of nowhere" te liggen. Een prachtig plekje maar beide zijn we wel ontzettend moe. We komen op 99 kilometer voor vandaag. Dat maakt van ons meer fietsreizigers dan vakantiegangers.
Het hostel bestaat uit een paar huisjes bij een boerderij. We betalen € 40 voor onze kamer met eigen douche en toilet. Ontbijt zit er niet bij maar de vrouw des huizes gaat apart nog even wat voor ons halen. We hadden op ontbijt gerekend en hebben niets meegenomen. Om ons morgenochtend te laten verhongeren wil ze ons niet aandoen. In de hostel zitten ook nog Fransen en Israëliërs. Dus een gemengd gezelschap. Het weer is nog steeds heerlijk dus we zitten lang buiten. Ondanks de benen die het wel even gehad hebben vandaag. Zo lekker slapen en morgen weer met frisse moed ertegenaan. Zal wel weer zwaar worden temeer het de beruchte derde dag is. Afijn, we zien wel...