Maandag deel 2

Het was gisteren een vermoeiende dag. Ik merk dat aan mijn lichaam als ik wakker wordt. Wel heerlijk geslapen maar de benen zeggen dat ze nog wel wat meer kunnen gebruiken. Helaas. We hebben vandaag een lange dag voor de boeg. De langste etappe van de vakantie. Meer dan 100 kilometer met een paar klimmetjes. Dit kon niet anders omdat we door een gebied rijden waar geen campings zijn en maar weinig B&B's. Een paar dagen geleden heb ik, langs de weg, een overnachting in Tarbert geboekt. Langs de weg? Ja, langs de weg. Via de iPad die de telefoon als draadloze router gebruikt. Allemaal high-tech maar o zo gemakkelijk.
De midgets slapen helaas niet uit dus we ontbijten in de tent. Het opruimen van de tent gaat met veel gebaren. Gek wordt ik van die beestjes. Waaide het maar een beetje, dan heb je er minder last van. Om half negen rijden we weg. Geen douche deze morgen.
Voor dat het tien uur is hebben we al drie toeristische attracties achter de kiezen:
1. We fietsen langs een meertje dat als een spiegel is. Met de bergen op de achtergrond is dit adembenemend mooi om te zien.
2. We komen langs een weiland waar een schaapherder met zijn honden bezig is zijn kudde op te drijven. Prachtig om te zien hoe de honden op zijn fluitsignalen reageren en hoeveel plezier ze erin hebben.
3. Bij Beaufort hebben ze een aantal "Ogham" stenen verzameld. Heel oud en heel bijzonder. Google maar eens op "Ogham".

En dan fietsen we ook nog eens langs de hoogste berg van Ierland. Welke dat precies is weten we niet maar in de pub spraken we gisteren mensen die deze gaan beklimmen. De "Gap of Dunloe" laten we deze keer links liggen. Daar zijn we 20 jaar geleden al geweest.
Het brood is op en ze hebben hier alleen kleine dorpswinkeltjes. Zo eindigen we, in plaats van brood, met een heerlijke koek waar ook Guiness in verwerkt zit. Dat moet wel goed zijn om op te fietsen.
Het schiereiland Dingle slaan we over. Deels omdat het niet in ons reisschema past, maar ook omdat er erg toeristisch (en dus druk) is en omdat we er al eerder geweest zijn. Bij Lisardboulla hebben we weer een flinke klim op het programma. We hebben er al meer gehad vandaag, maar deze staat echt in het profiel. Hij valt niet mee maar ik heb inmiddels benen waar Zoetemelk jaloers op zou zijn en die van Saskia zijn nog gespierder, dus ook hier komen we weer boven. En daarna is er altijd een heerlijke afdaling die ons in Tralee brengt. Ondanks de vrolijke klank, is dit een deprimerende stad. Veel winkels zijn opgedoekt, de mensen zijn meer met het dagelijks leven bezig dan met de toeristen en volgens de Lonely Planet worden de sociaal zwakkeren hierheen gestuurd als ze in andere steden niet meer passen. Je voelt het en je ziet het om je heen. We hebben niet de neiging om hier te blijven hangen.
Inmiddels hebben we de ruigere streek achter ons gelaten. Het landschap wordt liefelijker, er zijn weer overal boerderijen en huizen en het land is gecultiveerd. Ook de route loopt wat over vlakker land en dat is wel lekker want we moeten nog een behoorlijk stuk. We persen er kliometer na kilometer uit maar eigenlijk zijn we gewoon moe. Elke gelegenheid om te stoppen grijpen we aan. Zo kijken we een tijdje naar de Rattoo toren die in de steigers staat. Van afstand want om erbij te komen moeten we zeker 7 kilometer omrijden en dat zit er nu even niet in. En de klimmetjes blijven komen. Het zijn steeds korte klimmetjes, maar het is telkens wel weer zwoegen. We hebben het helemaal gehad voor vandaag. Na de laatste klim, op papier, komen we in Ballylongford. Nog negen kilometer naar Tarbert. We slepen ons voort en de weg blijft op en neer gaan. Gelukkig kunnen we nog even kijken bij de ruïnes van Lislaughtin Abbey. Even weer rust. Maar dan verder. Bij elke klim persen we er weer wat uit. Benen protesteren. Alles doet zeer. Zo rollen we Tarbert binnen om zeven uur met 108 kilometer op de teller. Ik stop om te kijken waar Keldun House is, maar we staan ervoor. Gelukkig. We worden hartelijk ontvangen, de fietsen kunnen achterom en we hebben een mooie kamer. Snel douchen en dan eten. Verderop zit een klein restaurantje (Enrights) volgens onze hospita. Je kunt er lekker vis eten voor weinig geld. En dat klopt. Saskia heeft gerookte zalm vooraf en ik een garnalen cocktail. Als hoofdgerecht hebben we gebakken scholfilet, patatjes, broccoli, wortels en een kleine salade. Het geheel spoelen we met een emmer wijn weg en zijn voor € 42 klaar. Één meneer bedient en kookt. Hij loopt in een hemd en een spijkerbroek en lijkt meer een timmerman dan een kok. Ruwe bolster, blanke pit. Maar hij kookt voortreffelijk en daar gaat het om. Met de buik vol willen we eigenlijk alleen nog maar slapen. Maar eerst nog even zitten om bij te komen. Morgen een korte dag en dan maar eens een rustdag nemen. Ik ben bang dat als we dat niet doen, dat het lichaam dan in staking gaat. En dat is niet de bedoeling.

Nu op de Ferry over de Shannon. Met koffie en wifi.

Vanavond hoop ik weer wat foto's te kunnen plaatsen.