De ronde voltooid

Op onze kalender stond een mooi stukje over heimwee. Volgens filosoof Pieter Hoexem is het de mooiste beloning voor een reiziger. Wie geen last van heimwee heeft is eigenlijk niet met vakantie maar op de vlucht. Vakantie is gewoon een omslachtige manier om thuis te komen. Want dat is eigenlijk het hoogtepunt van je vakantie. Op een terras hoorde ik een meisje zeggen dat ze op vakantie alles luxer wil dan thuis. Ik niet. Want dan is de thuiskomst geen hoogtepunt maar een dieptepunt. Thuis is mijn bestemming van deze hele vakantie. En thuiskomen mijn hoogtepunt. Heerlijk om weer in mijn eigen bed, mijn eigen stoel en mijn eigen douche. Want onderweg zijn is leuk, ik ben nu wel uitgekeken op telkens de nieuwe kamer. Daarom vind ik het jammer dat we niet meer kunnen kamperen. Het is er basic, maar het is wel "eigen" plekje.

De keuken is leeg als we gaan ontbijten. We hebben meneer Korsakov wel horen rommelen en twee keer in bad horen gaan maar we zien hem niet meer. 
Het weer is lichtgrijs vandaag. Droog dus en waarschijnlijk ook droog blijvend. Hier noemen ze dat een "glorious day" en hier zijn ze dan ook al snel tevreden met het weer. We fietsen langs River Owenkillen. Onze theorie was dat langs een rivier het wel vlak zou zijn. Onze theorie klopt niet want we gaan nog steeds op en neer en komen zelfs weer boven de 200 meter. Het voordeel is dat dit een mooi uitzicht geeft. En als je ervoor open staat, dan is dit gebied ook mooi. Niet zo spectaculair mooi als de eerdere gebieden maar zeer aangenaam voor het oog. Het probleem is dat we na al deze tijd wat blasé worden en vol met indrukken. Stopten we eerst nog bij elke half vergane kerk, nu rijden we daar langs zonder het een blik waardig te keuren. Het wordt op een gegeven moment meer van hetzelfde. Daarom doen we goed ons best om ook hiervan te kunnen genieten. Wat daaraan meehelpt is dat we een cache doen op een plek waar zeven stenen circels en een aantal grafheuvels zijn ontdekt. Ze hebben er een mooi plekje van gemaakt waar we een tijdje doorbrengen. Het is inmiddels zonnig en warm geworden. Een groot verschil met gisteren.
Uiteindelijk gaan we door naar Cookstown. We komen meer in de drukkere gebieden en dat merk je. In Cookstown is het verkeer weer een drama. We gaan via een fietspad eromheen maar we hebben boodschappen nodig, dus we moeten terug. En nu wel via de drukke wegen vol met vrachtwagen en auto's.
Na Cookstown wordt het eindelijk min of meer vlak. We fietsen onder langs Lough Neagh. Het is hier een leeg gebied met veel veen. Te zacht om op te bouwen dus het ligt erbij als een natuurgebied. Ons einddoel van vandaag is Portadown. Maar als we daar aankomen is het (weer) een grote stad met veel lawaai en veel asociaal volk. We kunnen geen B&B vinden en als we iemand vragen dan weet die ook niets. Dan maar verder totdat we wel wat tegenkomen. Ongeveer 15 kilometer verderop zit een camping maar het mooie weer is over en het begint rap te betrekken. De route loopt nu over fietspaden via parkjes, tunneltjes en om winkelcentra heen. Veel bordjes zijn weggehaald of kapot. In de tunneltjes ligt overal glas op de grond en staan mannen bier te drinken. Geen fijne omgeving hier. We komen nog langs een hotel. Een kamer is £104. Dat is me toch wat teveel. 
Uiteindelijk komen we na zevenen en bijna 100 kilometer op de camping. Het is bij een jachthaven en een erg vriendelijke man helpt ons aan een plekje voor £10. Het heeft veel geregend dus het veldje is nat. We mogen op een heuveltje staan. Er is één andere caravan en de faciliteiten kun je alleen in met een sleutel. Er komen hier ook veel mensen om hun hond uit te laten of om te staren naar het meer.
We zetten de tent op en gaan douchen. Het is nog steeds droog. Na achten zoeken we een picknick tafel op. Daar maken we ons maaltje. We hebben bier/cider gekocht en een salade. In onze noodrantsoen zit nog een kip/curry maaltijd. Wat water erbij, opwarmen en acht minuten laten staan. Inmiddels begint het te drizzlen. Op de parkeerplaats zitten mensen in hun auto naar het meer te kijken. En naar ons. Het maaltje smaakt prima. Een youchurt na en dat was het dan voor vanavond.
In het afwaskeukentje is het lekker warm en daar hangen we ons natte goed op. Daarna tandenpoetsen en in de slaapzak. Buiten tikt de regen op de tent en in de verte horen we de M1 snelweg. Geen zin en tijd meer voor het verslag. Sorry, Gert :-)

Het heeft gedurende de nacht af en aan geregend maar nooit heel hard. Als we opstaan (zoals gebruikelijk om zeven uur) is het droog. Als Saskia binnenin opruimt, droog ik de tent af. Na het inpakken ontbijten we nog en dan gaan we weg. Het is nog (maar) een dikke 50 kilometer naar Belfast. Eerst weer via binnenwegen en vanaf Lisburn is er gelukkig een fietspad. Als je die tenminste kunt vinden want ook hier zijn de bordjes verdwenen. "Its like a jungle, sometimes I wonder how I keep from going under" is de tekst van een ouder rapnummer en zo voelt dit ook. Na al die weken rust in Ierland is dit afzien. Zoveel verkeer en zoveel drukte. Gelukkig vinden we het fietspad uiteindelijk en dat is prachtig. Geen auto's, af en toe wat joggers en lopende langs een riviertje. Prachtig. Het brengt ons helemaal in het centrum van Belfast.
Daar aangekomen hebben we helemaal geen zin in de stad. Het is kwart voor een. De boot naar Schotland vertrekt om half twee. Een uur is uiterlijke inchecktijd. Het is maar twee kilometer naar de haven maar het blijkt veel verder te zijn (negen kilometer!). En er zijn alleen zesbaans wegen heen. We racen tegen de klok in naar de haven. Auto's passeren ons links en rechts. Vrachtwagens rijden ons toeterend voorbij. Het blijkt steeds weer verder weg te zijn. Uiteindelijk komen we om kwart over een bij de douane. Die laat ons zonder controle door. We hebben toch alleen maar vuile was, dat kan hij wel ruiken. En hij seint de boarding in dat er nog twee fietsers komen. In de vertrekhal koop ik snel twee kaartjes voor £ 58. Alles is eigenlijk al afgesloten maar we mogen toch door. We moeten op het bovendek. De laatste klim in Ierland. Bezweet zetten we de fietsen weg. Gehaald! En de ronde van Ierland volbracht. 1421 kilometer in totaal. Nu alleen nog (even) naar huis fietsen.