Fish and chips

Kamperen vind ik heerlijk. Lekker knus in het kleine tentje. Het liggen op de luchtbedjes, het gevoel alsof je buiten ligt. Genieten... Maar niet als het regent. We hebben gisteren de juiste keus gemaakt om een B&B te nemen. Het heeft volgens mij de hele nacht door geregend en als ik naar buiten kijk drizzelt het nog steeds door. En wij liggen in een kamer zo ruim, dan ik de tent uit heb kunnen spreiden om te drogen. Het moet natuurlijk wel een beetje vakantie blijven.
Saskia neemt het full Irish breakfast. Dus een eitje, twee worstjes, black and white pudding (bloedworst), bonen, een tomaat en spek. Ik ben wat bescheidener en neem alleen scrambled eggs en bacon. 
Met de buik vol laden we de fietsen op, trekken het regenpak aan en vertrekken. Het is spitsuur in Clonmel maar al snel zitten we weer op een rustige weg. 
Ik rijd op de GPS en daar heb ik een track op. Dit is een soort van kruimeltjesspoor wat ik volg. Deze heb ik van de Benjaminse gekregen bij het routeboekje dat we gebruiken. Alleen klopt de track hier niet. Dat vermoeden had ik thuis al bij de voorbereiding en de werkelijkheid bevestigt dit. Gelukkig zijn de bordjes prima, dus we komen er wel. Inmiddels is de drizzle opgehouden, dus de regenbroek kan wel uit. En ondanks dat het nog erg grijs is, heeft het landschap wel zijn charme. Prachtige uitzichtjes op de bergen.
In Newcastle kopen we een beker koffie in een supermarkt. En dat is niet normaal voor ons want normaal gesproken maken we het zelf. De koffie smaakt prima, maar nu weten we wel wat we elke keer besparen door het zelf te maken. Op het stoepje voor de kerk drinken we het op. De lokale bevolking komt langs, bekijkt ons even en groet vriendelijk. Aardige mensen, die Ieren.
Na Newcastle zie ik in het hoogteprofiel van de route een cup D liggen. Dat betekent in het algemeen weer klimmen. Maar deze keer valt het mee. Het gaat wel naar 300 meter hoog, maar zeer geleidelijk. En het is een mooie rustige weg, door een woest gebied heen. Er komen nauwelijks auto's langs. De Ieren rijden overigens netjes. Ze blijven rustig achter je tot ze zicht hebben en gaan dan voorzichtig langs je. En ze zwaaien bijna allemaal.
De uitzichten zijn mooi. In de 'echte' bergen staat er meestal een andere hoge berg voor maar dat is hier niet het geval. Je kunt verschrikkelijk ver kijken. Het trekt ook steeds verder open en dat geeft een mooi licht op het groene landschap.
Vlak voor de top komen we andere fietsers tegen. Zij doen ook 'de groene ronde van Ierland maar dan andersom. We wisselen wat ervaringen uit. Jan en Agnes hebben dezelfde route door Engeland genomen op hun heenweg, als wij op de terugweg gaan doen. Ik leen een kaart van hun route met de belofte hem thuis terug te sturen. 
De afdaling weer naar beneden is lang. Ik hoef gedurende een kwartier niet te trappen. En daarbij hebben we ook nog wind mee. Onderweg maken we nog een koffie in de zon. De regenjas kan nu ook uit.
In Capoquin is weinig te doen. Iets verderop in Lismore is het wat drukker. Een typisch Iers (Engels) plaatsje. Brede hoofdstraat, winkels aan beide kanten en veel geparkeerd blik. 
Daarna door naar Youghal (spreek uit: 'jal'). Benjaminse heeft mooie weggetjes uitgezocht. Het lijkt wel of we in Finland fietsen, zo rustig is het. Er zit nog een kleine klim in de route naar 200 meter hoogte maar het gaat allemaal gemakkelijk vandaag. Voor Youghal komen we langs het Ballynatray estate. Je mag er gratis in, dus we gaan even kijken bij de ruïnes van Molana Abbey. Mooi om te zien hoe de natuur deze gebouwen aan terug claimen is.
In Youghal besluiten we een fish and chips te doen. Je kunt niet in Ierland zijn geweest zonder deze lekkernij te proeven. In het stadje is het druk. De weg door de winkelstraat is volledig geconstipeerd en omdat het eenrichtigsverkeer is, gaan we lopen, met de fiets, op zoek naar een patatbakker. Na wat vragen vinden we er een en voor het astronomische bedrag van € 20 kopen we elk een 'cod', een medium patat, een bakje mayonaise en een blikje drinken. Op een bankje gaan we deze gastronomische lekkernij opeten. De werkelijkheid is anders. De patat is slap en druipt van het vet. De cod heeft een deegkorst erom als een autoband. De mayonaise maakt nog wat goed, maar op mayonaise kun je niet leven. We peuteren de vis uit zijn jasje en eten de minste vette patatten op. De rest kan in de vuilnisbak.
Daarna nog negen kilometer naar de camping. Dat brengt het totaal van vandaag op 83. De camping is klein met wat sta caravans en één ander tentje van een Spaanse fietser. De camping wordt gerund door opa Jut en oma Jul. We betalen € 10 per persoon en dan krijgen we beide ook een token om te douchen. Ik wil morgenochtend ook graag douchen en dat brengt hem duidelijk in verwarring. Hij weet niet wat hij daarvoor moet vragen en komt na een innerlijke strijd om twee euro. Het zij zo. Maar de herendouche heeft helemaal geen tokens nodig. Als je aan het touwtje trekt, dan doet de douche het gewoon! De herendouche grenst aan hun huis en ik heb het vermoeden dat ze in de gaten houden hoe lang ik douche want na een tijdje krijg ik de eerste waarschuwing met een verminderde waterstroom. Even daarna de tweede, dus ik stop maar.
Bij de tent brengen we een rustige avond door. We hebben wat cider gekocht en ik maak nog een bakje noedels om over de ervaring van de fish and chips heen te komen. Oma Jul komt nog even langs want ze weet niet hoe ze haar telefoon moet unlocken. En dan vroeg naar bed. Morgen hebben we een korte dag naar Cork. Maar 50 kilometer en aangezien er geen camping in de buurt is heb ik via internet een hostel geboekt. En ze beloven voor morgen weer goed weer. Wat wil je nog meer?

Noot: vandaag geen foto's. Ik post dit via mijn telefoon en die heeft te weinig bandbreedte daarvoor. Ik probeer morgen wat te posten als we in Cork zijn.