Push-bike

Het is prima vertoeven in de Kinlay House in Cork. Zo'n jeugdherberg heeft wel wat. En het is goedkoper dan een B&B of een hotel. Ook nu is een simpel ontbijt inclusief. Ze hebben een prachtige broodrooster met een lopende band waarop je je brood legt. Aan het einde schuift het via een glijbaan op je bord. 
Om half negen fietsen we door Cork naar het westen. Het is uitgestorven alsof het zondagochtend is. Het fietst wel lekker door lege straten. De rest van de dag is niet bijzonder. 
We fietsen voornamelijk over de R585 en dat is een drukke weg. Het is ook de enige grote weg naar het westen toe dus al het verkeer moet hier langs. Ze mogen hier 100 rijden en dat doen ze ook. De weg is net wat breder dan twee auto's dus als er ook nog fietsers rijden, dan is dat een probleem. De meeste automobilisten houden hier rekening mee maar die paar die dat niet doen maken het knap vervelend. Een betonwagen rijdt mij bijna van de weg. Daarom hebben we een helm mee en hebben we die ook op bij dit soort wegen.
Het weer houdt zich redelijk. De lucht is grijs als lood maar slechts een enkel spettertje valt er af en toe uit. En het landschap maakt veel goed. Het wordt steeds ruiger en leger. Je strooit wat bergen rond. Morst met een handvol grote stenen. Zet er wat varen, gras en bomen tussen. En laat wat schapen en paarden los. Zo ziet het er hier ongeveer uit. Zagen we oostelijk van Cork nog eigenlijk overal huizen en dorpjes, hier is het gewoon leeg.
In Kealkill zijn we bijna aan het eindpunt van de etappe van vandaag. Hier is een stenen circel die we graag willen zien. En er is ook een cache bij. En het is maar 900 meter van onze route af. Klinkt goed totdat we zien dat deze 900 meter omhoog gaat. In de laagste versnelling zwoegen we omhoog maar het is te steil. Voor het eerst in mijn leven moet ik afstappen en de fiets lopend omhoog duwen. Daarom noemen ze dit in Engeland ook wel een "push-bike" (Gert, bedankt voor de tip). Hijgend komen we boven maar het is het waard. Een prachtige circel van stenen, een man-steen en een vrouw-steen staan op ons te wachten. En het uitzicht is ook magnifiek. Een heel bijzonder plekje.
Een paar kilometer verderop is camping Eagle-point. Met er tegenover een grote super waar ik denk een biertje te kunnen scoren. Jammer maar helaas. Ze hebben wel 100 soorten wijn, maar voor bier heb je weer een andere "licence" nodig. Dan maar aan de frisdrank.
Het is een gigantisch grote camping. En het is erg druk omdat het maandag een bank-holiday is. Dan zijn veel mensen vrij. De ligging van de camping is prachtig. Aan de ene kant ruige bergen en aan de andere kant de Atlantische Oceaan. We vinden een mooi rustig plekje om de tent op te zetten en hiervoor betalen we € 24. Inmiddels is het zachtjes begonnen met regenen. En dat blijft het af en aan doen terwijl we bijkomen van de 83 kilometers van vandaag. In de drizzle kook ik een pasta maaltje met vis. En een yoghurt na. Dan douchen en wat was doen.
Wassen is een heel ritueel. Natuurlijk heb ik niet zoveel kleren bij me en moet er regelmatig gewassen worden. Mijn hoofd-zweet-band en mijn onderbroek was ik elke dag. Gewoon onder de douche meenemen. Mijn sokken en thermo-hemd gaan elke twee dagen in het sop. Mijn T-shirt elke drie dagen en mijn broek elke vijf dagen. Het is allemaal "technisch" materiaal, dus het droogt snel. En als het niet droog wordt, dan gaat het de volgende dag op de bagagedrager.
In de loop van de avond gaat het harder regenen. We kruipen lekker in de tent. Op het doek tikt de regen. We staan vlak naast de oceaan, dus die ruiken en horen we ook. Het is niet optimaal met dit weer maar het heeft zo zijn charmes. Morgen gaan we nog verder de woeste omgeving in. We beginnen met een forse klim over een hoofdweg, maar ik hoop dat op zondagochtend alle Ieren nog slapen.