Rustdag

Vandaag een rustdag dus. We beginnen met uitslapen. Het is een stapelbed met onderin een soort van twijfelaar en bovenin een eenpersoons bed. Natuurlijk slapen we samen onderin maar 's nachts wordt er af en toe, door onze slaperige alter-ego's, gevochten om de deken die wat klein is. We houden het toch nog tot negen uur uit. Deze hostel doet geen ontbijt, dus we eten onze eigen spulletjes op in de eetzaal.
Ondanks de slechte voorspellingen is het weer goed. We besluiten dan ook maar eerst naar de "Cliffs of Mohair" te gaan. Via de grote weg fietsen we erheen omdat dit weinig klimmen betekent. Het is tenslotte een rustdag. De afstand valt mee. Het is maar 11 kilometer. En de weg is niet druk. Daar aangekomen zien we een grote parkeerplaats, veel auto's en bussen en heel veel mensen. Auto's betalen acht euro voor het parkeren. Fietsers fietsen gratis door.
De kliffen zijn mooi. Vanaf boven zie je ze honderd meter loodrecht vanuit de zee oprijzen. En het is prachtig aangelegd. Je kunt wat heen en weer lopen zodat je ze uit verschillende gezichtspunten kunt bekijken. Met busladingen komen de toeristen hier aan. Veel Amerikanen, omdat hun voorouders hier waarschijnlijk vandaan kwamen en veel Fransen, omdat het voor hun gemakkelijk is om hier te komen. Het is ook mooi om al die mensen te zien. De een loopt in winterkleding en de ander in een korte broek en een bloesje. Het is fris. Niet warmer dan 12 graden. Saskia heeft haar handschoenen aan gedaan. Ja, die heeft ze mee. Ook op zomervakantie.
Terwijl we daar lopen begint het te regenen en het trekt dicht. Tijd om even een koffie te doen. Het bezoekerscentrum is mooi opgezet. Helemaal verweven in de omgeving en een mooie tentoonstelling. Saskia had graag de Puffin gezien maar ze zijn er niet. Ze moet het met een foto doen op de tentoonstelling.
Daarna fietsen we langs de kust naar Doolin toe. Daar vertrekt de boot naar de Arran eilanden, maar daar gaan we maar niet naar toe. We kijken even in het haventje. De rotsformaties zijn mooi. Helemaal uit ge-erodeerd, net als de kliffen en, naar het schijnt, de vele grotten hier. Dan terug naar huis. Er waait een harde wind aan de kust en we moeten toch weer een stukje klimmen. Uiteindelijk komen we toch nog op 30 kilometer.
Het relaxen gaat verder. Om mijn spieren wat te verwennen laat ik een heet bad vollopen en zak daarin weg. Maar net als alle andere keren voelt het wat doelloos dus ik houd het maar een kwartiertje uit.
Daarna vullen we de tijd met lezen totdat het tijd is om te eten. In de supermarkt hebben we een salade, twee 
pizza's en een toetje gekocht. Pizza maken tijdens het kamperen lukt niet maar hier hebben ze een oven die we kunnen gebruiken. Het smaakt ons goed.
Na het eten val ik bijna in slaap. Het lijkt wel een rustdag. Tijd om een wandelingetje te maken. Er schijnen hier twee bronnen te zijn. Een bevat jodium en de andere zwavel. We vinden en lopen het pad erheen maar het ziet er niet uit. Achter een hek met een gat erin lekt er wat water uit een rots in een oud blikje. Het ruikt wel heel zwavelachtig, een beetje naar scheten. Ik proef een druppel maar het smaakt gewoon naar water. Ongeloofelijk dat ze zoveel moeite doen om een pad en trappetjes aan te leggen en dat je dan in zo'n verlopen toestand komt. De jodium bron kunnen we niet vinden. Er loopt wel een stroompje met heel veel mossige stenen. Waarschijnlijk is dat de andere bron. Dit is het ene hoogtepunt van Lisdoornvarna. Het andere is het match-maker festival in september. Een soort van boer-zoekt-vrouw maar dan op dorps-schaal. Ik heb al een vrouw, dus ik hoef hier niet op te wachten. Morgen dan maar weer op de fiets en dan gaan we door naar Galway. Het schiet al lekker op.

Opmerking
Ik heb bij de eerdere verslagen wat foto's geplaatst.