Nat en leeg

We zijn op tijd eruit. En ik heb prima geslapen in dit kleine kamertje. We pakken de tassen in, sjouwen ze naar beneden en halen de fietsen op. Daar heb ik me wel wat zorgen om gemaakt. Er stonden meerdere gemutileerde en in verregaande staat van ontbinding verkerende fietsen omheen dus wat zou met die van ons gebeuren? Maar ze staat er nog net zo bij als gisteren. Daarna kunnen we ontbijten in het hostel. Er is brood, jam, sapje en thee. Het houdt niet over maar het is voldoende voor de eerste kilometers.
Er is maar één weg naar het westen toe en die moeten wij ook hebben. Eerst moeten we Galway uit zien te komen. We wijken wat af van de route om een rustigere weg te hebben. Daarna is het onvermijdelijk. Helm op, hesje aan en net doen of er geen auto's langs je heen razen. Het voordeel van de autoweg is wel dat hij vlak is en mooi afsfalt heeft. Je kunt lekker doorfietsen. Vanwege het drukke verkeer fietsen we lepeltje-lepeltje, dus vlak achter elkaar. Heb ik eindelijk een manier gevonden waarop ze mij zonder tegensputteren volgt.
Ondanks de auto's is de route langs Galway Bay mooi. We hebben steeds uitzicht op zee en helemaal in de verte zien we waar we vandaan zijn gekomen. Volgens mij zien we zelfs de kliffen van Moher liggen. Het weer is wat beroerder. Iers weer. Dit betekent regelmatig fikse buien waarbij we het regenpak aan doen. En daarna weer in de zon fietsen. Er is minder wind dan gisteren en eerst hebben we die mee.
In dit deel van Ierland is Gaelic de voertaal. Niet te verstaan en al helemaal niet te lezen. Geef een aap een typmachine en hij zal op Gaelic gelijkende woorden typen. De bordjes zeggen me dus niets meer maar op de GPS is de route goed te volgen. Er is trouwens ook maar een weg en om de 20 kilometer een afslag. Bij elke afslag worden de auto's minder totdat het helemaal niet meer storend is.
Uiteindelijk verlaten we de baai en gaan we het binnenland in. Bij een supermarkt schuilen we even voor een bui en drinken een koffie. We zijn meteen de 'talk of the town'.
Dan verder Connemara in. Hier moet ik mijn kijk op leeg herzien. Leken de eerdere landschappen leeg, hier is het nog véél leger. Alleen rotsen, turf en bergen in de verte. Geen huizen, geen bomen en geen mensen. De weg is om door dit gebied heen te komen, niet om er in te komen. De woestheid doet me denken aan Schotland en de Hardangervidda in Noorwegen. In de verte zien we de buien aankomen, ze overspoelen ons en dan zien we ze weer verdere trekken richten de bergen, de zeven Bens. De eerste plaats die we tegenkomen is Cashel, maar dat blijkt niet meer dan een verzameling losse huizen te zijn. Daarna gaan we door een gebied heen waarvan het landschap nog niet besloten heeft of het land of zee wil worden. Heel veel meertjes, veel turf en verder niets. De turf wordt hier tegenwoordig machinaal gewonnen. Af en toe zien we een man de stapeltjes turf keren zodat het beter droogt. En bij de huizen waar we langs komen ruiken we de verbrande turf.
Het einddoel van vandaag is Cliffden. Ineens is dat een grote stad na een hele dag in een leeg landschap. Er is een grote super en daar koopt Saskia een hele gebraden kip. Samen met salade is dat ons avondeten van vandaag. Iets buiten de stad ligt de camping. We willen graag weer kamperen en zeker in dit landschap. Het is een kleine camping. Voor € 20 kunnen we ons tentje opzetten. Ook hier is de grond veen-achtig en sompig dus de haringen druk ik zo de grond in. Er is een central picknick ruimte waar we de kip uitkleden. De douche is heerlijk. We zijn wat verkleumd want het is vochtig en koud. Na dit verslag en het uploaden van de foto's kruip ik ook in de slaapzak. De weersvoorspelling voor morgen is slecht, maar we zien wel. Tot nu toe valt het weer me mee maar een paar zonnige dagen zou niet verkeerd zijn. Maar dan hadden we niet naar Ierland moeten gaan, dus we nemen wat we krijgen.