Eitje

Vannacht erg onrustig geslapen. Mijn darmen doen nog steeds hun eigen ding en daarnaast was het ook nog erg koud. Er was alleen een dun dekentje en we lagen ook nog min of meer apart. Ik ben niet de enige die slecht slaapt. We zouden om kwart over negen "reisefertig" klaar staan en dat geeft Ria nachtmerries over oninpakbare fietstassen en gemorste quiche die niet uit het tapijt wil. Maar uiteindelijk staan we allemaal op tijd klaar. Met handschoenen want ik schat dat het maar een paar graden boven nul is. De lucht is koud en mistig en zo leggen we de eerste kilometers af. In Noyers is de bakker open en er is markt, dus Birgit en Marcel slaan brood en kaas in. De karakteristieke Fransoos zie je hier genoeg lopen met een stokbrood onder de arm. Zelfs op zondag.
De route is vrij vlak en meandert tussen weilanden en bossen door. Het is gemakkelijk fietsen en ongemerkt leggen we de kilometers af. Af en toe een stop omdat er weer een kledingstuk uit kan. Of er moet geplast worden. De dorpjes zijn uitgestorven omdat het zondag is. Om elf uur drinken we koffie op het pleintje van een miniem dorpje . Niks is open dus we maken het zelf met heet water en oploskoffie. Een bezienswaardigheid voor de bewoners.
Dan gaat het verder. De formaties wisselen per kilometer en het fietsen gaat gemakkelijk. Zo tegen lunch-tijd gaat het groepsproces spelen. Sommigen vinden een plekje langs de kant van de weg, maar wel in de zon, prima. Anderen willen iets verder van de weg af. Ik bemoei me nergens mee en zie wel wat het wordt. In het weiland wordt de uiteindelijke keus. Ik maak nog een koffie en zet me neer op het gras.
De fietstocht is gebaseerd op het boek "Zadelpijn en ander damesleed". Een boek over zeven vrouwen die in dit gebied fietsen. Thema's zijn het ouder worden, het leven, de carrière's maar ook ziekte en overspel. Het is een vrouwenboek dus ik heb het niet gelezen. Yke leest passages voor. Het gaat over rimpels krijgen. Boeien! Maar ook over Yvonne die de volgauto bestuurt en een probleem in een kans weet om te zetten. Ze heeft autopech maar eindigt in bed met de garagehouder. En over Nina. Die moeiteloos alle heuvels opfietst en stoïcijns de geitenkaas met maden opeet.  Een vrouw die niet klaagt en stoer is. Een naar mijn hart. Misschien dat ik het boek toch nog moet lezen. Het leuke is wel dat de passages uit het boek heel herkenbaar zijn.
Daarna gaat het verder. Door de buitenwijken van Romorantin. Bij de fontein moeten we links. Bijna herkennen we de fontein niet want hij staat niet aan. Verdorie! We hebben dik betaald voor de tocht, dan kunnen ze de fontein toch wel aan zetten?
We raken Birgit en Marcel kwijt en rijden even verkeerd door een onduidelijke beschrijving in de route.
Als we de zestig kilometer zijn gepasseerd wordt iedereen een beetje moe. Tijd voor een stop en daarbij voegen Birgit en Marcel zich weer bij ons. Het zijn nu lange rechte wegen door de bossen. We spreken of om bij La Ferté op een terrasje te gaan zitten. Er schijnt ook een kasteel te zijn. Maar daar aangekomen is er niks open. Er zijn alleen een paar mannen die aan een auto sleutelen. Er zit maar een ding op; door naar Salbris, ons eindpunt.
We komen bij hotel du Parc wat van buiten erg luxe oogt. Er is een mooi terras buiten waar we aan het bier en de wijn gaan. Het meisje dat ons bedient is wat nukkig maar geeft ons wel schaaltjes met zoutjes. Die zijn in no-time leeg. Ondertussen evalueren we de uitkomst van de dag. Yke heeft ontzettend last van zadelpijn. Ria heeft knieklachten en had ook wat moeite met het tempo. Maar dat was opgelost toen Lucas haar band wat harder heeft opgepompt. Saskia heeft last van koude voeten en Hans nog steeds van diarree. Birgit heeft eigenlijk nergens last van, net als Lucas. Marcel had halverwege al verzuurde benen en gaat morgen minderen. Dat was dag een. Met 88 kilometer op de teller. Tegen half zeven is de zon weg op het terras en gaan we douchen. Volgens SNP konden we hier niet eten maar het restaurant is gewoon open. Voor €24 een drie-gangen menu. En dat smaakt fantastisch want fietsen maakt best hongerig. Het meisje van de bediening ontdooit ook wat en blijkt charmant te zijn op een bijzondere manier. Vooraf heb ik een salade met geitenkaas. Zonder maden. En dan een vispotje met een aardappeltaartje met ei. En als toetje een perfecte parfait. Goed gegeten zoals je mag verwachten in Frankrijk. Morgen verder naar Sancerre. Het hoogteprofiel daarvan laat een flink stijgende lijn zien. Dat heb ik ze (nog) niet verteld. Voor je het weet zijn er weer nachtmerries. En ze voorspellen nog steeds mooi weer.