Klimmen

Noot: ik heb gisteren de verkeerde plaats aangegeven. Nu zitten we in Sancerre. Gisteren was het Salbris.

We hebben heerlijk geslapen en worden uitgerust wakker. Mijn maag is weer wat op streek. Van Steven mag ik het er niet meer over hebben en ik wil er nog een ding over zeggen: ik kan inmiddels weer letters poepen. Buiten is het weer koud en mistig maar dat kan voor mijn kledingkeuze weinig uitmaken. Ik fiets (bijna) altijd in driekwart broek. En soms betekent dit dat ik met blauwe berijpte kuiten onderweg ben. Zo ook weer vanochtend. Daaronder mijn bergschoenen. En daar stoemp ik menig heuvel mee omhoog.
Marcel zwaait ons uit. Hij wil het wat rustiger aan doen en we zien hem morgen weer in Fondjuan. Er zijn weinig aanwijzingen vandaag. Het hotel uit en dan links. Die weg 13 kilometer volgen. De mist blijft wat langer hangen dan gisteren en de enkele auto die ons achterop rijdt schrikt soms van ons. Het landschap is saai. We hadden ook op de Veluwe kunnen fietsen want het zijn alleen maar rechte wegen door bossen. Het enige verrassende is dat we een emoe en twee kangoeroes tegen komen. En we doen een cache. Tegen half elf breekt de zon door en drinken we een koffie langs de kant van de weg. We hebben nog geen boodschappen kunnen doen dus er is ook niets te eten. Makkelijk. Geen keuzestress.  Daarna doen we nog een tweede geocache. Bij een prachtige (heilige) bron. 
In St. Montaine hopen we wat boodschappen te kunnen doen maar daar is helaas niets. Dan maar door naar Aubigny-sur-Nère. Daar aangekomen is al veel dicht. Bij de bakker kunnen we nog belegde broodjes krijgen. En hiermee besluiten we door te fietsen naar La Verrerie waar we bij een prachtig chateau aan het water kunnen picknicken. Is nog wel een half uurtje fietsen.
Het tempo is laag voor mijn doen. Te laag. Ik kom niet lekker in de cadans. Als we samen fietsen dan gaat het wat sneller en hebben we ook vaker pauzes. En de hele tijd praten onderweg valt me zwaar. Vrouwen kunnen dat uitstekend want ik hoor Saskia continu achter mij babbellen. Bij mij is de portie dagelijkse woorden op een gegeven moment gewoon op. Daar had ik gisterenavond aan tafel ook last van. Ik los dat op door maar vooruit te gaan fietsen. Kan ik mijn eigen tempo fietsen en wordt mijn hoofd lekker leeg. Het is heerlijk om de benen flink in beweging te zetten. Het liefst zodat ze zelfs wat gaan branden. Bij de afslagen wacht ik even op de rest die overigens nooit ver achter me zit.
Tegen half twee komen we pas bij het chateau. Je struikelt hier overigens over de chateaus. Elke boer die een goed jaar had liet zijn huis renoveren. Aan de voorkant zien ze er prachtig uit maar vaak zit er niets achter. Dit is niet waar bij La Verrerie. Dat is een echt kasteel. We zien de torentjes in de verte al liggen want inmiddels zijn we ook in een heuvelachtig landschap gekomen. Eindelijk uitzicht!
Bij het chateau nemen we een flinke pauze. Het was de hele dag klimmen met vals plat en dat voel je in de benen. En inmiddels zijn we over de helft.
Het tweede deel van de route is wat uitdagender. Korte klimmetjes, lekkere afdalingen en vaak een mooi uitzicht. Zo komen we ongemerkt in Menetou-Ratel. Op een uitzichtspunt hebben we een prachtig zicht op Chavignol onder ons en Sancerre in de verte. We moeten eerst omlaag en dan weer omhoog want Sancerre ligt op een heuvel. Voor Yke is het zwaar. Ze heeft veel zadelpijn en ze is het klimmen en dalen ook niet zo gewend. Toch bijt ze zich erdoorheen.
We storten ons de diepte in en suizen naar Chavignol. Dit is een bekend wijn gebied. Bij de wijn wordt ook wat gegeten en dat is vaak geitenkaas. We bezoeken een fabriekje hiervan. Bij binnenkomst komt de zweetsokkenlucht ons al tegemoet. Sommige kaasjes slaan groen uit en dat schijnt een goed teken te zijn. Ik vind het niet zo smakelijk dus we kopen een jongere variant.
Dan is het nog een klein stukje naar Sancerre. Dit is het klapstuk van de reis volgens het boek en het venijn zit hem in de staart. Het klimmen voelt heerlijk. Het is maar een paar kilometer en ik ben zo boven. In de vierde versnelling. Heel anders dan Ierland waar ik in de eerste versnelling graag nog een keer had willen terugschakelen. Ondanks het flinke klimmen komt iedereen prima boven. Op de teller staat 81 kilometer. We zitten in hotel Panoramic, dat een schitterend uitzicht over het dal heeft. Maar dat is dan ook het enige. Geen uitzicht vanaf de kamer, de wifi doet het niet en een inrichting als van een grote hotelketen. De fiets gaat in de kelder, die moeten we ook nog twee trappen af sjouwen. En dan op het terras met een drankje en een uitzicht. Daar doen we het voor.
Om acht uur gaan we een restaurant zoeken. Yke gaat niet mee. Ze recupereert in bed. Sancerre is een behoorlijke plaats. Toch is er niets meer te doen op straat. De restaurants zijn (bijna) leeg en dat geeft een ongezellige aanblik. Op het plein in het centrum vinden we toch nog iets geschikts. We gaan voor een plaatselijk menu waar we uit twee dingen per gang kunnen kiezen. Alles is onbekend, dus we kiezen maar wat. En dat is niet verkeerd alhoewel het wel beter kon. Vooraf een salade met geitenkaas en ham. Dan Donald Duck in een korstje. Wel lekker maar een beetje vet. Erbij gegrilde aardappeltjes en een, met spinazie gevulde tomaat. Als toetje oude koffie met wat koekjes.
Iedereen is moe dus we taaien snel af. Morgen hebben we de langste dag. Eerst een paar klimmetjes en dan de 115 kilometer vol maken. Sommigen kijken er naar uit, anderen er tegenop. En het betekent ook nog half acht ontbijt omdat we op tijd willen vertrekken. Kijk! Daar zie ik nu weer tegenop.