Twee meter tien

Het is bewolkt als we opstaan, maar wel een aangename temperatuur. Soms kun je zo tevreden zijn met dingen die zomaar gebeuren. Van Kooten en de Bie (wie kent ze nog?) noemden dit 'kicks voor niks'. In mijn geval is het dat ik, sinds lange tijd, de tent weer droog kan inpakken. Geen condens betekent dat als je 's ochtends uit de tent kruipt, je niet meteen een koude rug hebt. En dat je geen aan elkaar klevende natte lap hoeft in te pakken. En dat je niet onderweg de tent hoeft te drogen en wéér in te pakken. Heerlijk! Zo maar gratis en voor niets.
Op de boerderij hebben ze ook allemaal bijpassende geluiden. Een haan die kraait. Paarden die hinniken. Misschien spelen ze wel een bandje af, maar het voelt goed. En we worden al dagenlang gewekt door het gekras van een kraai. Ik heb het vermoeden dat hij met ons mee reist. Maar hier heb je ook altijd wel een of meerdere wegen in de buurt waar altijd auto's langs rijden. Pure stilte is ver te zoeken in Nederland. 
Aangezien we gisteren geen ontbijt hebben kunnen kopen, moeten we eerst boodschappen doen in Bakel. Vlak voor we het dorp uit fietsen zien we een picknick bankje. Daar doen we ons verlate ontbijt.
Als je door Nederland fietst, dan kom je in allemaal plaatsjes waar je nog nooit van gehoord hebt. Ooit van 'de Rips' gehoord? Wij zijn er doorheen gefietst. En Haps dan? Met zijn grote kerk? Als Martin Bril nog geleefd had, dan had hij hier vast een mooi verhaaltje over kunnen schrijven. Wij laten het allemaal over ons heen komen en genieten van wat we zien.
Had ik al gezegd dat het zo fijn is om weer in Nederland te zijn? Dat is het leuke van terugfietsen. Je waardeert nu beter de dingen die je hebt. Anders realiseer je je dat niet. Hoe fijn het is dat er in elk dorp een winkel is. En dat die open is. En dat je niet hoeft te kiezen uit een blikje uit 1935 en een uit 1928 maar dat ze gewoon ruime keus hebben van verse producten. We vinden dat zo gewoon maar eigenlijk is het best bijzonder.
Ook de weelde van de fietspaden hier. Bij een grote weg ligt er aan beide kanten één. Strak asfalt. Geen gaten en kuilen. En op maandagochtend weinig ander verkeer. We houden er dan ook een straf tempo op na. Gemiddeld zo'n 23 km/uur. Dat is best hoog voor ons. De benen voelen goed en door al die klimmetjes zijn ze optimaal getraind. Waar zijn die bergen als je ze nodig hebt?
Dom, dom, dom. Je krijgt wat je wenst als je in het universum van 'The Secret' gelooft. Bij de Mookerheide moeten we weer klimmen. En later bij Arnhem gaat het ook weer op en neer. Geen Ardennen maar de spieren voelen het wel weer even.
Bij Cuijk gaan we over de Maas. Het pontje zet ons voor €1,20 over. Cuijk heeft een enorme kerk. Je ziet hier sowieso dat de kerken veel groter zijn dan in, bijvoorbeeld, Noord-Frankrijk. Onooglijke gebouwtjes, soms met dichtgespijkerde ramen. God heeft daar, zelfs op zondagochtend, niet veel te doen. Dan hier in Zuid-Nederland. Elk dorp heeft wel een behoorlijke kerk. Van groot tot mega. Wat hebben de arme mensen hier krom voor moeten liggen om dit te bekostigen. En allemaal voor het geloof.
Aan de overkant van de Maas maken we een koffie met een boterham. We worden al een tijdje achtervolgd door een zwangere lucht. Zij lijkt steeds dichterbij te komen maar we krijgen slechts een paar druppen. Als we Mook voorbij zijn, komen we mensen tegen in regenpakken. Ook de straat is nat en we rijden door flinke plassen. Toch weer geluk gehad.
Bij Nijmegen moeten we over de Waal. Hier hebben ze een fietsbrug gecombineerd met de spoorbrug. Maar er staat een hek half voor. 'Afgesloten' staat er op een bord. Samen met een ander stel staan we te puzzelen. We kiezen beide voor de omleiding maar na een kilometer zie ik dat die over de andere brug gaat. Dat betekent kilometers omrijden. En omdat we onder de afgesloten brug staan, zie ik dat er wél fietsers overheen gaan. Wij gaan terug en kunnen over de Waal fietsen. Maar aan de andere kant is hij echt afgesloten en moeten we een trap af. Dat betekent tassen eraf en drie keer op en neer sjouwen. Iets verderop komen we de andere fietsers tegen die wel de omleiding gedaan hebben. Je kunt je soms vergissen.
In Arnhem gaan we over de Rijn en doen we een laatste stop. In een parkje is een mooi bankje maar zonder rugleuning. We besluiten er toch te gaan zitten. Gelijk komen er twee mannen van de gemeentewerken. We hoeven niet weg maar ze willen wel even de schade opnemen. Over onze gesmeerde boterhammen nemen ze de lengte op. Is het 2.20 of 2.40? Nee, het is 2.10. Ze blijven er nog tien minuten naar kijken en dan gaan ze weer.
Als we door Elst komen, dan moeten de laatste boodschappen gedaan worden. We hebben nog wat te eten nodig, maar veel belangrijker is de oogcrème die Saskia nodig heeft. Kijk, zonder gas is lastig. Geen water meer is vervelend. Geen eten ongemakkelijk. Maar geen oogcrème is onoverkomelijk. Gelukkig helpt de D.A. ons uit deze noodsituatie. En het was alleen de dag-oogcrème die op was. De nacht-oogcrème was gelukkig nog niet op.
Iets boven Arnhem vinden we weer een mooie boerderijcamping. Bij 'het lage erf' betalen we weer een tientje. Het is een SVR camping. Sommige mensen gruwen hiervan maar de faciliteiten zijn uitmuntend.
We zetten het tentje op en gaan aan de borrel. Die hadden we met boodschappen niet vergeten. Wat olijven en zoute koekjes erbij en het lijkt wel weer vakantie.
's Avonds maken we onze noodmaaltijd op. Die heeft 1500 kilometer in de tas gezeten voor het geval we zonder eten komen. Dat is niet gebeurd. We hadden trouwens beter nood-oogcrème mee kunnen nemen. Maar goed. We willen niet met die maaltijd thuiskomen en voor morgenavond hebben we een afspraak, met onze fietsvrienden, Lucas en Ria om uit eten te gaan en dan wordt het alweer krap. We eten dus rijst met kerrie en een salade. En natuurlijk een toetje.
Als de buik vol is en de afwas gedaan begint het te regenen. We kunnen de bui dus niet geheel ontlopen. Hopelijk is het morgen weer droog. 

Kilometers vandaag:  82,8
Kilometers totaal: 1594,3
Aantal rivieren overgegaan: 3